Φαντάζεστε πώς, οι περιπέτειες ενός μικρού ιπποπόταμου
μπορούν να επηρεάσουν το έργο ενός σπουδαίου καλλιτέχνη;
Αν κάτι τέτοιο σας φαίνεται παράδοξο, δεν έχετε παρά να
επισκεφθείτε την Αίθουσα Τέχνης «ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ artlife» την
Πέμπτη 3 Νοεμβρίου για να το διαπιστώσετε «ιδίοις όμμασι»,
στην ατομική έκθεση του Δημήτρη Μυταρά με τίτλο: «Η παιδική
ηλικία της Τέχνης».
Η έκθεση περιλαμβάνει τρεις ενότητες:
Η πρώτη ενότητα αποτελείται από την πρόσφατη ζωγραφική δουλειά
του καλλιτέχνη. Σε αυτήν όλη η ομορφιά της άγριας φύσης
και του ζωικού βασιλείου από το παραμύθι: «Αριστείδης ο
ιπποπόταμος» του Γιάννη Κοντού, προβάλλεται στα 17 εξ ίσου
ονειρικά και παραμυθικά λάδια που έχει φιλοτεχνήσει σχετικά
ο καλλιτέχνης.
Η μαγεία και η αφήγηση του παραμυθιού μετουσιώνονται, με
ελευθερία και συνειρμούς από την παιδική ηλικία, σε χρώμα,
φως και περίτεχνα σχέδια, γραμμές και κύκλους, που ξεπερνούν
κάθε φαντασία. Η γεμάτη φρεσκάδα και ανανέωση πνοή, που
δίνει αυτό το εγχείρημα στο γνωστό ύφος και στην παλέτα
του καλλιτέχνη, είναι πρόδηλη σε κάθε έργο, σε κάθε πινελιά.
Οι γραμμές ρέουν πολύ πιο γλυκά, σχεδόν σαν να χαϊδεύουν
τον καμβά του ζωγράφου, τα οξυγώνια σχήματα έχουν μετατραπεί
σε αέναες καμπύλες, ενώ η τονικότητα των χρωμάτων του ποικίλει
με τόσο μαλακές διαβαθμίσεις, που νομίζεις ότι το ένα χρώμα
σβήνει μέσα στο άλλο. Η μετάβαση από τα βαθύ-πράσινα και
μπλε σκούρα χρώματα των φτερών μιας πεταλούδας που πετά
στην κορυφή του ουρανού, στους μπλε-μωβ τόνους της νύχτας
και στα κίτρινα-πορτοκαλί του ηλιοβασιλέματος, ή πιο κάτω
στα πράσινα-λαδί του φυσικού τοπίου, συνιστά το πιο γλυκό
και σουρεαλιστικό μαζί, αλλά απίστευτα πιστευτό και ρεαλιστικό,
παιχνίδισμα του καλλιτέχνη.
Στα ζωγραφικά αυτά έργα μετουσιώνονται όλη η μαγεία και
τα όνειρα ενός κόσμου γεμάτου φρεσκάδα και λάμψη. Αν και
φανταστικός-παραμυθικός, ο κόσμος αυτός είναι ίσως και ο
πιο αληθινός. Είναι ο κόσμος του παιδιού-ένας κόσμος γεμάτος
από αθωότητα και από τις πιο μύχιες ανάγκες-ελπίδες-όνειρα
του κάθε ανθρώπου, που μέσα του παραμένει παιδί.
Η ανάγκη του καλλιτέχνη να ξαναβρεί μέσω της τέχνης του
όλες αυτές τις αρετές και κυρίως τη θαλπωρή της παιδικής
ηλικίας, δεν εκφράζεται μονοδιάστατα. Στη δεύτερη ενότητα
της έκθεσης, αυτή των αντικειμένων-παιχνιδιών, ο Δημήτρης
Μυταράς έχει μαζέψει δεκάδες παλιά, εγκαταλελειμμένα παιχνίδια
και με το άγγιγμα του καλλιτέχνη και φαντασία, έχει πλάσει
«Τόπους Αγάπης» από «άγονο χώμα». Οι προδομένες υποσχέσεις
ευτυχίας των παιχνιδιών μιας άλλης εποχής που πετάχτηκαν
ως «άχρηστα», ζωντανεύουν νέους κρυμμένους θησαυρούς. Το
χέρι του καλλιτέχνη σα μαγικό ραβδί μεταμορφώνει παλιά ξύλα
παραπεταμένα, παντόφλες και πρώην «σούπερ παιχνίδια», σε
δράκους, φτερωτά ξωτικά και διάφορα άλλα παραμυθένια όντα.
Ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, που μέσα από τον δυναμισμό της
τέχνης του δεν διστάζει να ξαναγίνει παιδί, για να μας υποδείξει,
ίσως με τον καταλληλότερο τρόπο ότι το παιχνίδι δεν είναι
τίποτα λιγότερο παρά ο στυλοβάτης μιας ασυνείδητης μάθησης,
μιας αισθητικής αγωγής, που συμβάλλει στη διέγερση όχι μόνο
της παιδικής ηλικίας, αλλά και της ενήλικης ψυχής, μέσω
ποικίλων συγκινήσεων και συναισθηματικών αντιδράσεων. Τα
παιχνίδια του Δημήτρη Μυταρά, σαν πρωταγωνιστές μιας φανταστικής
θεατρικής παράστασης, φέρουν μέσα τους ανεξάντλητα αποθέματα
ελπίδας, χιούμορ και απέραντης ποίησης.
Τέλος, το τρίτο κομμάτι της έκθεσης είναι ένα εντελώς σύγχρονο
παιχνίδι, ένα videogame, με το οποίο μπορούν να παίζουν
μικροί και μεγάλοι επισκέπτες της έκθεσης και το οποίο θα
κυκλοφορήσει παράλληλα και στο Internet, την ημερομηνία
εγκαινίων της έκθεσης. Ο τίτλος του είναι "Invaders"
και ως σύλληψη ανήκει στον Αριστείδη Μυταρά, όπως άλλωστε
και η μουσική που το πλαισιώνει, ενώ τα γραφικά του έχουν
σχεδιαστεί από τον Δημήτρη Μυταρά. Στο παιχνίδι αυτό μεταφερόμαστε
στο μέλλον, λίγο μετά την καταστροφή της γης από εξωγήινους
εισβολείς (invaders). Ο παίκτης κατευθύνει το μοναδικό μαχητικό
σκάφος που έχει απομείνει και προσπαθεί να σώσει τα πέντε
διαστημόπλοια-σαρκοφάγους, στα οποία επιβαίνουν οι τελευταίοι
πέντε εκπρόσωποι του ανθρώπινου είδους. Σκοπός του δημιουργού
δεν ήταν απλά να ξαναφτιάξει ένα τέτοιου είδους παιχνίδι,
αλλά να φτιάξει ένα παιχνίδι που να πλησιάζει, όσο γίνεται
στην απόλυτη δράση και ένταση. Τα παιχνίδια του είδους φημίζονται
για την αμεσότητα και τη δράση τους, αλλά το συγκεκριμένο
έχει βλέψεις να καταφέρει το απόλυτο, όσο τουλάχιστον αφορά
το gameplay.
Ως παιχνίδι το "Invaders" δανείζεται ιδέες και
τεχνικές από παλαιότερα κλασικά παιχνίδια του είδους με
τη διαφορά ότι πλέον η ίδια η τέχνη με τη μορφή της ζωγραφικής
και της μουσικής κατακτά τον τεχνολογικό μηχανικό κόσμο
των σύγχρονων παιχνιδιών.
Διάρκεια έκθεσης ως 1 Δεκεμβρίου.